Rússahatur

Í Eistlandi er rekið menntakerfi. Sjálfsagt ágætt fyrir sinn hatt að mörgu leiti. Tveir plús tveir ábyggilega nálægt fjórum, og lotukerfi hins rússneska Mendelejevs í hávegum haft. Þó virðist sem kynþáttahatur og frekar ógeðfelldur hugsunarháttur ráði ríkjum í huga margra kennara í skólakerfinu. T.d. er í dýrafræði kennt að þar í landi búi margar skepnur, s.s. refir, íkornar og Rússar. Þetta er sjálfsagt afskaplega hollur hugsunarháttur sem er innrættur ómótaðri æsku þessa lands og gott vegarnesti fyrir hana inn í framtíðina.

 

Það er náttúrulega vitað mál að Eistar hafa í gegnum tíðina verið frekar hallir undir slíkann hugsunarhátt, og ekki þarf að fara lengra aftur en til blómaskeiðs Þriðja ríkisins til að sjá að þá voru þarlendir menn margir hverjir í essinu sínu. Hjálpuðu Gestapó við að elta uppi samlanda sína sem ekki höfðu réttar skoðanir, eða voru af ættum Davíðs, og komu þeim skilmerkilega í útrýmingarbúðir.

 

Nú eftir að Eistland er orðið hluti af hinu stór-Evrópska ríki og hluti af NATÓ, virðist sem að í skjóli umburðarlyndis, lýðræðis og frjálsrar hugsunar sem bæði samtökin segjast m.a. standa fyrir, að þessi ógeðfelldi hugsunargangur fái að viðgangast. Nú er það staðreynd að á meðan Eistland var hernumið af Rússum, voru allir íbúarnir jafn réttháir, hvort sem menn telja að það hafi verið undir vondu stjórnkerfi eða góðu. Því er það sorglegt í meira lagi að stór hluti þjóðarinnar sem er af rússnesku bergi brotnir skuli vera teknir fyrir sem annars og þriðja flokks þegnar, og ekki taldir á meðal manna heldur skepna.

 

Ég heimsótti Eistland að mig minnir árið 1999. Þá báru gestgjafarnir mig á höndum sér. Mér er það minnisstætt að mér voru sýndar fallegar byggingar, farið með mig í tónleikasali, flotta restauranta, sýnt það nýjasta af byggingum og húsum þar sem hinn dæmigerði Eisti bjó. Mér varð það á einn morgun að fara einn út án hjálpar túlka eða leiðsögumanna, og ráfaði um stræti og torg. Þar kom að, að ég fór inn í frekar hrörlegt hverfi gamalla og skakkra timburhúsa þar sem kynnt var með reykspúandni kolaofnum, hálf villtir hundar ráfuðu um í bland við tötraleg og vannærð börn og í alla staði hinar hörmulegustu aðstæður. Þetta var hinn rússneski veruleiki í ríkinu. Þrátt fyrir skortinn og fátæktina var mér boðið inn í einn kofann og boðið upp á te og kex. Þetta kallast alvöru gestrisni.

 

Seinna þennan sama dag eftir að ég var kominn upp á hótel, búinn að skipta um föt og kominn í fína fólks gírinn og farinn að borða með slektinu, þá varð mér á (kannski ekki fyrir algera slysni) að minnast á þessi ósköp og lýsa skoðun minni á þeim. Einhvern veginn breyttist viðmótið í minn garð sem hafði verið elskulegt fram að því. Varð nokkuð kuldalegt svo ekki sé meira sagt, en þó ekki ókurteist. Því er ekki að neita að ég varð bara nokkuð stoltur og ánægður með sjálfan mig fyrir vikið, og á þá ósk heitasta að þetta fólk sem lýtur á sig sem herraþjóð fái smá ónotatilfinningu þegar það gegnur um Jóns Baldvins torg í Tallin. Að vísu er það borin von, en þó að ég hafi ekki eyðilagt nema einn góðan nætursvefn er ég ánægður.

 

Ég tel a.m.k. að á meðan ástandið í mannréttindamálum í Eistlandi er með þeim hætti sem nú er, þá eigi Íslendingar enga samleið með þessu fólki sem á íslensku væri kallað hálfgert hyski.