Lækkun matarskattsins!

Sá í Kastljósinu í gær viðtal við þau Árna fjármálaráðherra og Ernu Hauksdóttur. Skiljanlegt að Ernu hafi ekki liðið beint vel þegar verið var að ræða um að veitingahús hefðu ekki lækkað prísana á veitingunum til samræmis við lækkun vasksins þann 1. mars s.l. Ekki leið henni betur þegar fjármálaráðherra sagði beinlínis að hann treysti ekki vertum þessa lands til að höndla frekari skattalækkanir til hagsbóta fyrir neytendur.

Í þessu máli skiptir líðan Ernu s.s. ekki stóru máli, en gott að sjá að hún skammaðist sín fyrir umbjóðendur sína sem eru að hirða og stinga í eigin vasa hluta þeirra lækkana sem áttu að renna til okkar neytenda. Það þýðir væntanlega að þeir hafi svikist aftan að öðrum í ferðaþjónustugeiranum og hún er í forsvari fyrir.

Nú hefur sá orðrómur lengi loðað við veitingahús að eigendur þeirra skili ekki til ríkisins þeim sköttum sem þeim ber, að starfólk veitingahúsa fái greitt undir borðið og sé því heldur ekki skilað réttum skatttekjum af vinnu þess fólks og réttindi þess þá líka skert, s.s. tryggingar, bótaréttur, lífeyrisréttindi o.s.frv.

Ekki ætla ég að fullyrða neitt um það, en sagt hefur verið að þar sem sé reykur, sé líka eldur. Á hinn bóginn er það mjög undarlegt að þegar ráðist er í skattalækkanir sem þessar, að það sé falið fjölmiðlum og almannasamtökum að fylgjast með að lækkanirnar skili sér. Auðvitað hefði fjármálaráðuneytið átt að fylgjast með hvernig lækkanirnar skila sér frekar en slíkir aðilar. Að sjálfsögðu er ríkisvaldið með tæki og tól til að fylgjast með. Skatturinn, tollurinn, hagstofan o.fl. stofnanir eru á vegum ríkisvaldsins og ættu því að vera hæg heimatökin að fylgjast með því hvort lækkanirnar skili sér eða ekki.

Í stað þess að velta ábyrgðinni algerlega yfir á samtök neytenda og launafólks, hefði fjármálaráðuneytið frekar átt að vinna með þessum samtökum að eftirliti og eftirfylgni á markvissan hátt alveg  frá upphafi.

Það er ekki trúverðugt að koma í fjölmiðla og vera bara sorrý og leiður yfir að ekki hafi tekist vel til, þegar það var vitað mál að einhverjir aðilar myndu reyna að taka til sín það sem þeim ekki ber.

Í þessu máli sem mörgum öðrum hefði verið betra að byrgja brunninn áður en barnið féll ofan í.

Álverskosningar

Verð að segja að ég er maukfúll yfir því að fá ekki að kjósa um álverið í Straumsvík. Var svo heppinn að fá ásamt spúsu minni lóð í Hafnarfirði til að byggja draumahöllina á. Á væntanlega eftir að hokra þar til eilífðarnóns, og fyndist því eðlilegt að fá að kjósa um hvort álverið ætti að stækka eða EKKI. En vegna lögheimilisleysis míns í Hafnarfirði enn sem komið er, er tómt mál að tala um slíkt þó ég hafi ríkra hagsmuna að gæta.

Ef út í það er farið þá eiga fleiri en Hafnfirðingar hagsmuni í því að kjósa um stækkun álversins. Ef af þessu verður, þá er verið að leggja í pant bæði land og orku sem annars gæti nýst til öllu þarfari verkefna.

Hljómar skringilega að byggja fleiri iðjuver sem þessi, þegar mannkynið er að drekkja sjálfu sér í eigin skít.

Bush óvelkominn

Athyglisvert að fylgjast með 5 landa túr Mr. Bush í S-Ameríku. Allstaðar mótmæli og notar lögregla og öryggissveitir táragas og háþrýstivatnsbunur til að dreifa mótmælendum. Maðurinn er svo skíthræddur við múginn að hann þorir sumstaðar ekki að gista þrátt fyrir mikinn öryggisbúnað. Skilaboðin um að maðurinn ætti að halda sig heima hjá sér verða varla skýrari.

Á sama tíma er Chaves forseti Venesúela að vísitera önnur S-Ameríkulönd. Virðist vera hjartanlega velkominn hvar sem hann fer um. Gæti verið vegna annarra áherslna til stuðnings almannahag og skiptingu lífsgæða en hjá kollega hans í USA.

Ekki virðist hverafýlunni fyrir að fara af Chaves, ólíkt Bush.

Glæfralegir reikningar

Ég varð fyrir því af ástæðum sem ekki verða raktar hér, að þurfa að semja um greiðslu á hluta af láni frá LÍN sem hafði lent í vanskilum og ég hafði skrifað upp á á sínum tíma. Í sjálfu sér er ekki hægt að gráta það sérstaklega, en hins vegar þykir mér blóðugt að horfa á reikninginn frá lögmannsstofunni.

Ég geng reyndar út frá því sem vísu að allar lögmannsstofur rukki fyrir kostnaði á sama hátt og í þessu tilfelli (sjá sundurliðunina hér fyrir neðan).

Höfuðstóll:                               340.413

Dráttarvextir til 16.01.2007:   158.999

Banka- og stimpilkostnaður:       2.100

Innheimtuþóknun:                    61.176

Kröfulýsing:                                 6.500

Vextir af kostnaði:                          956

Virðisaukaskattur:                     16.581

Samtals:                                 586.725

Samkvæmt þessu tekur lögmannsstofan 70.732kr. fyrir að innheimta skuldina, og ríkið 16.581kr. í virðisaukaskatt. Eða m.ö.o. þarf að greiða 87.313kr. í kostnað til að lögmannsstofan og ríkið fái sitt.

Það skal viðurkennast að ég er alveg yfir mig bit. Kannski þó einna helst á hlut ríkisins (5% álagning á höfuðstólinn), því að þarna þykir mér seilst helst til of djúpt í vasa þeirra sem ekkert eiga. Eða a.m.k. held ég að þeir sem lenda í vanskilum og lögfræðingum með sínar skuldir, lendi þar vegna þess að þeir hafa ekki getað staðið í skilum. Nú kostnaður lögmannsstofunnar (21% álagning á höfuðstólinn) er annar handleggur. Þar eru menn náttúrulega að fá eins mikið fyrir lítið og kostur er ef miðað er við taxtann. Til að allrar sanngirni sé gætt, þá fékk ég 22.313kr. í afslátt af þessum kostnaði og virðisaukaskatti, en þurfti engu að síður að greiða 65.000kr. samtals.

Nú hlýtur maður að velta því fyrir sér hvort ekki sé annars vegar hægt að lögbinda það að virðisaukaskattur sé ekki innheimtur af vanskilakostnaði, og hins vegar að kostnaður lögmanna megi ekki fara yfir ákveðið hlutfall af höfuðstól.

Þetta eru einfaldlega glæpsamlegir reikningar.

Hræsni í nafni frelsisins

Las það í Fréttablaðinu í morgun að stafrænt ofbeldi verði æ algengara. Þegar ég gluggaði betur í fréttina þá kom í ljós að fyrrverandi eiginmenn og kærastar margra kvenna eru farnir að koma fyrir staðsetningarbúnaði í fórum sinna fyrrverandi, njósnaforritum í tölvum þeirra, sendandi þeim hótanir í gegnum tölvupósta o.s.frv. Þetta lýsir nú frekar sjúku innræti svo ekki sé fastar kveðið að orði.

Einnig kom fram að danska löggan (þetta er jú í Danaveldi) og kvennaathvörf þar í landi væru komin í samstarf til að gera mönnum þetta athæfi erfiðara (og þykir ekki tiltökumál eða hvað). Vonandi er ekki um stóran hóp kynbræðra minna að ræða, en þó virðist hann vera nægjanlega stór til að gripið sé til ráðstafana af þessu tagi.

Þetta vekur mann einnig til umhugsunar um þá hér heima sem hafa tekið vægast sagt óstinnt upp þá hugmynd nafna míns Sigfússonar um að koma verði á fót netlöggu hér. Netlöggu sem einmitt á að koma í veg fyrir að athæfi sem þetta geti átt sér stað, netlöggu sem á að koma í veg fyrir eins og kostur er að barnaklámi sé dreift um netið, netlöggu sem ætti að geta rakið hótanir í garð annarra svo fátt eitt sé nefnt.

Fróðlegt væri að vita hvort þeir sem hafa rekið upp hvað hæstu pólitísku harmakveinin yfir netlögguhugmyndum nafna míns, hafi einhver önnur ráð en að hafa eftirlit með þessum hluta netheima. Eða er þeim alveg sama þó að þessi óhugnaður viðgangist svo fremi að ,,frelsið´´ sé ekki skert. Kannski er málflutningur þeirra frekar sprottin af löngun til að koma pólitískum höggum á VG en umhyggju fyrir hinu s.k. frelsi, því væntanlega eru þeir hinir sömu á móti svona misnotkun á netinu?

Aðallinn á Íslandi

Í Mogganum í dag er viðtal við mæðgin sem segja farir sínar ekki sléttar af viðskiptum sínum við barnaverndaryfirvöld í Hafnarfirði á sjöunda áratug síðustu aldar. Um er að ræða einn meið af hinu s.k. Breiðuvíkurmáli. Fyrir utan þær hörmungar sem fjölskyldan hefur þurft að ganga í gegnum, vakti það athygli mína í viðtalinu fullyrðingar um stéttskiptingu þá sem virðist hafa verið í þjóðfélaginu á þessum tíma.

Það að eigendur banka og afkomendur þeirra skyldu eiga bæinn, ,,fínna´´ fólkið rottaði sig saman í ákveðið íþróttafélag og meira að segja hjálparsveitirnar voru lokaður klúbbur heldra fólks er með hreinum ólíkindum. Sjálfsagt hefur Hafnarfjörður ekki verið neitt einsdæmi á þessum tíma, og má þar nefna að fjölskyldur efnaðara útgerðamanna í mörgum bæjum voru e.k. aðall á þessum tíma.

Það vekur einnig furðu að fólk á vegum bæjaryfirvalda virðist hafa níðst á þeim sem minna máttu sín, og það í þessu tilfelli fyrir yfirsjón sem varla verður talin til stærri glæpa. Það virðist sem einstæðar mæður á þessum tíma hafi verið álitnar annars eða þriðja flokks þegnar, og gengið út frá því sem vísu að heimilishald á þeim bæjum hafi verið miklu lakara en annars staðar. Því mátti níðast á slíkum fjölskyldum, enda yfirleitt um efnaminna fólk að ræða.

Ég hef þá tilfinningu að ekki sé lengur andskotast á heimilum einstæðra mæðra og fátæklinga einvörðungu vegna þess að um heppileg fórnarlöm félagsmálayfirvalda sé að ræða, - og er það vel. En ég hef þá tilfinningu að kannski hafi annað ekki breyst mikið.

Ætli sama stéttskiptingin eigi sér ekki enn stað og fyrir um 40 árum. Ætli það séu ekki enn klúbbar sem aðeins þeir útvöldu geta verið í. Ætli viðhorfið til þeirra sem minna mega sín hafi nokkuð breyst að ráði. Það eina sem hefur breyst er að nú bera valdaættirnar eitthvað annað eftirnafn.

Ég ætla mér að vera svo ósvífinn að spyrja sjálfan mig þeirrar spurningar hvort að með því að kjósa íhaldið í vor muni ég þá ekki viðhalda óbreyttu ástandi? Og í framhaldi af því ætla ég líka að spyrja mig þeirrar spurningar hvort ég vilji virkilega hafa það þannig?

Þjóðin á þorskinn

Mér hefur alltaf þótt óskaplega vænt um þorskinn. Gæti verið vegna þess að í nokkur ár hafði ég lifibrauð mitt af því að vinna við að veiða þann gula, verka hann og koma ofan í maga neytenda, eða að munni þeirra öllu heldur. Svo er hann afskaplega góður til átu.

Því þykir mér ansi hart þegar einhverjir menn úti í bæ sem titla sig sem sérfræðinga í lögum, segja að vegna þess að Halldór Ásgrímsson og Co. settu á kvótakerfið á sínum tíma og útdeildu fiskveiðiheimildum til útgerðamanna, að hinir sömu útgerðamenn séu þá orðnir eigendur kvótans. Ég veit ekki til þess að neinn hafi gefið þeim kvótann. Enda segir í lögum að þorskurinn sé sameign þjóðarinnar, og hvorki Halldór Ásgrímsson eða aðrir höfðu leyfi til að taka þessa sameign og gefa hana frá sér til eigenda fiskiskipa.

Það er svo ekki mitt mál eða annarra Íslendinga hvort einhverjir fiskiskipaeigendur hafi keypt til sín eitthvað sem aðrir höfðu ekki heimild til að selja frá sér. Að koma svo núna fram með þau rök að þjóðin geti ekki átt neinar auðlindir, eru til þess eins að geta haldið áfram að veðsetja, kaupa, selja og braska með þjóðareign.

Það er kannski rétt að hugsa til þess að þjóðin var ekki of góð til þess að greiða fyrir með skattfé sínu úthald varðskipa þegar þurfti að verja fiskimiðin fyrir breskum togurum og herskipum. Á sama hátt er það þjóðin sem greiðir fyrir rannsóknir á fiskimiðum og fiskistofnum umhverfis landið.

Sem sagt þegar þarf að borga er þorskurinn eign þjóðarinnar, en þegar kemur að því að ráðstafa honum er það einkamál einhverra manna úti í bæ.

VG stærri og sterkari.

Gaman að fylgjast með taugaveiklun samfylkingarfólks hér á blogginu vegna stærðar og styrkleika VG (hefur reyndar verið bent réttilega á að einungis sé um skoðanakannanir að ræða, - hvaða stress er þetta þá). Sumir jafnvel farnir að mynda ríkisstjórn með Sjálfstæðisflokknum fyrir hönd VG.

Reyndar hafa margir sjálfstæðismenn lýst því yfir að VG sé betri kostur í samstarfi en Samfylkingin. Ekki vegna þess að samhljómurinn sé meiri á milli VG og Sjálfstæðisflokks en Samfylkingarinnar og Sjálfstæðisflokksins, heldur vegna þess að stefna VG er skýr og vitað að hverju er gengið ef farið væri í samstarf með þeim. Öfugt við Samfylkinguna, þá hefur VG ekki hagað málflutningi sínum eftir skoðanakönnunum heldur hugsjónum. Ætli velgengni VG um þessar mundir sé ekki einmitt komin til út af því.

Hvað samhljóminn varðar þá er nú ekki ónýtt fyrir Samfylkinguna að sjálfstæðismenn á borð við Ellert B, Ágúst Ólaf varaformann og hellingur af hægri-grænum hafa gengið til liðs við flokkinn. Vona bara að henni verði að góðu, enda ganga villtustu draumar þessa fólks út á að sænga með íhaldinu.

Ætli mörgum samfylkingarmanninum úr Alþýðubandalaginu renni það ekki nú til rifja að hafa ekki gengið til liðs við VG í upphafi, enda virðast grænni gresjur vera þeim megin núna.

Eins og öll hin.

Þar sem ég legg mikið upp úr því af hégómagirnd einni saman að vera eins og öll hin, vil gjarnan vera talinn maður með mönnum og hef gríðarlega þörf og löngun til að tjá mig um allt það sem brennur á fólki hef ég ákveðið að byrja að blogga. Þar sem ég ætla að fara varlega í fyrstu til að móðga ekki neinn, mun fyrsta bloggið koma inn á svifryk, enda erfitt að skapa sér óvinsældir með tali um það.

Hef heyrt að þetta sé mikið vandamál u.þ.b. 5 daga á ári í Reykjavík. Hef til samanburðar borg í Síberíu þar sem ég dvel um 3 mánuði á ári. Þar sér stundum ekki til sólar vegna mengunar frá raforkuverum og verksmiðjum þar sem kol eru notuð sem orkugjafi. Væntanlega er sótið og rykið sem kemur frá þessari iðju svifryk. Finnst satt að segja að þetta vandamál okkar á höfuðborgarsvæðinu frekar smávægilegt í samanburðinum. Á hinn bóginn væri afskaplega notalegt að vera alveg laus við þetta litla vandamál. Spurningin er því fyrst og fremst hvort við getum ekki útrýmt vandamálinu með því að hætta að nota nagladekk og ferðast frekar með strætó en að nota einkabílinn til og frá vinnu. Hjá okkur þarf ekki að bylta atvinnuháttum og heilu atvinnugreinunum til að losna við þetta s.k. vandamál, heldur eingöngu að sýna skynsemi í ferðatilhögun og vali á dekkjum. Á meðan við gerum það ekki er varla hægt að tala um vandamál í þessu samhengi, heldur sjálfsköpuð óþægindi. Væri annars fróðlegt að vita hvað margar nefndir hafa verið settar á laggirnar út af þessu máli, því eins og allir vita þá eru nefndir allra meina bót.